من نمی دانم

من نمیدانم چرا دل بی کس است؟

جای گل در این چمن خار و خس است؟

از چه دلها سخت و سنگی گشته اند؟

عشق ها پولی و رنگی گشته اند؟

مهر را در قلب دیگر لانه نیست

دل شده ویرانه ، دیگر خانه نیست

غنچه خشکیده است در باغ و چمن

لاله پرپر گشته در دشت و دمن

جای بلبل جغد لانه کرده است

سینه را بُغض آشیانه کرده است

گرگ پوشیده است لباس میش را

میدرد هم بره را هم میش را

آسمان جولانگه شهباز نیست

باز و شاهین را پّرِ پرواز نیست

هر پرستوئی پّر و بالی گشود

تیر صیادی شکارش کرد زود

بیشه جولانگاه روباه است و گرگ

پای شیران است در بندی سُتُرگ

کرکسان لاشخور گرد آمدند

هرکدام زین لاشه سهمی برده اند

در چنین وضعی که میگیرد نفس

نیست این جمع را کسی فریادرس

هر که را بر علم و بر دانش فزود

بیدرنگ از بهر هجرت پّر گشود

رفت و با این قصه ها بیگانه شد

در غیابش باغ گل ویرانه شد

حال ما را هست تکلیفی سُتُرگ

بّهرِ آبادی این ملک بزرگ

دستها باید به دست هم دهیم

همره و هم صحبت و همدل شویم

تا دوباره خانه آبادان شود

جنگلش جولانگه شیران شود

باقر حسن زاده (ب.ح.نوید)