اتوبوس

سلام بازم یه خاطره بیمزه

یه روز صبح مثل روز های دیگه البته توی این چند سال اخیر که زود هنگام بازنشسته شدم چون قبلانا برای اینکه سرکار برم برا خودمون برو بیایی داشتم منظورم در مکانی که من خدمت میکردم انجا برای پرسنلش که تعداد خیلی زیادی بودند وسلیه نقلیه گذاشته بودن. دیگه نیازی نبود برای رفتن به سرکار سوار وسیله های دیگری مثل شرکت واحد بشم. از در خونه اومدم بیرون البته احساس کردم که یه ایرادی داره کار من و چون در این مواقعه سخته که کسی  بدونه دقیقا اون ایراد چیه رفتم سوار شرکت واحدی شدم که اولین ایستگاهش کنار خونمون بود و بعد چند دقیقه براه افتاد و منم که میخواستم اخرین ایستگاه پیاده بشم توی یه صندلی راحت لمیدم و گوشی خودم را در اوردم رفتم تو فیسبوک شروع کردم لایک ها و کامنتهای دوستان مجازی دوست داستنی خودم رو چک میکردم و جواب های گوناگونی رو هم به کامنتهایشان دادم و چند تا هم پست (مطلب) گذاشتم تا اینک که رسیدم به اخرین ایستگاه همینکه اومدم کرایه رو نقدی بدم از از بد شانسی کارت مخصوص شرکت واحد اعتبار نداشت اقا چون هوا هم سرد بود و لباسهایی که برای حفاظت از سرما پوشیده بودم جیب زیاد داشت و هر کدام را گشتم پول یا کیفم رو پیدا نکردم چون کیفم را روی میز تلویزیون جا گذاشته بودم و گفتم خدایا چیکار کنم حلا چجوری به راننده بگم که پول ندارم و انها هم تعداد کمشون روی چنین مسایلی حساس هستند اقا ششهزار ریال که بدم به راننده و نداشتم ابرویم رو پیش جمعیت برد تا قبول کنه که دفعه بعد کرایه رو بدم خداوند در روزگاران سخت هیچ ،هیچ بنی بشری رو بی پول و نیازمند دیگران نکنه واقعا سخته سخت این بعضی  از نامردمان دمار از روزگار ادم در میاره و کاری میکنه که طرف به غلط کردن بیافته دوستان ببخشید که با این خاطره وقت گران بها تون رو گرفتم(نویسنده ناشی)