شیخ حسن خرقانی شبی نماز همی کرد . آوازی شنید که : هان بوالحسنو خواهی که آنچه از تو میدانم با خلق بگویم تا سنگسارت کنند ؟ شیخ گفت : ای بار خدای...خواهی تا آنچه از رحمت تو میدانم و از کرم تو می بینم با خلق بگویم تا دیگر هیچکس سجودت نکند ؟ آواز آمد نه از تو نه از من......
سگی نزد شیر آمد گفت: بامن کشتی بگیر!
شیر سر باز زد و نپذیرفت.
سگ گفت: نزد تمام سگان خواهم گفت که شیر از مقابله با من می هراسد!!
شیر گفت: سرزنش سگان راخوشتر دارم از اینکه شیران مرا شماتت کنند که با سگی کشتی گرفته ام ...!
یادمان باشد هر کاری و هر سخنی ارزش جواب دادن ندارد.🍀
روزی بایزید درمیان شاگردانش نشسته بود ..یکی از آن ها گفت :
روزگاری بود که فقط خدا بود و غیر او هیچ نبود ...
بایزید گفت : امروز هم چنین است .....
از کتاب زیبای شرح حال و اقوال سلطان العارفین بایزید بسطامی و شیخ حسن خرقانی
نوشته : استاد حسن شه نما
"یعنی منظور مرید این بود که قبل از پیدایش جهان فقط خداوند بود واز نگاه بایزید اکنون هم در هر چه بنگری چیزی جز از جلوه حق نخواهی دید پس باز هم همه چیز جزئی از اوست ..و جز او چیزی نیست...
قصر یخ، نام یک مجموعه ورزشی و تفریحی بود که قبل از انقلاب ۱۳۵۷ در خیابان ولیعصر (پهلوی سابق) نرسیده به میدان ونک وجود داشت.
شهرت قصر یخ در درجه اول به خاطر سالن پاتیناژ آن بود. این مجموعه دارای بخش‌های مختلف دیگری چون باشگاه تیراندازی، استخر روباز، میزهای بیلیارد، سالن پاتیناژ و پیست اسکی بود.[۱]
مدیر و مؤسس قصر یخ، فریدون باتمانقلیچ پسر سپهبد نادر باتمانقلیچ بود و تأسیسات آن مطابق با آخرین تکنولوژی‌های آن زمان و مانند باشگاههای تفریحی آمریکا و اروپا ساخته شده یود.[۲] این مجموعه پس از انقلاب اسلامی ایران تعطیل شد.
منظور از متن بالا من را یاد خاطره ای میاندازد از تعریفهای که در مورد قصر یخ. شندیده بودم البته من بچه پول دار نبودم که بتوانم برای پاتیناژ یا بیلیارد و یا ماشین سواری به ان مکان بروم ولی چون شنیده بودم فیلمهای در انجا نمایش میدادند که سینماهای دیگر رو از نمایش بعضی از فیلمها منع کرده بودند حالا چرا در سالن سینما ی قصر یخ به نمایش در می امد جای سوال بود روزی از ان مکان رد میشدم تبلیغ فیلم جنگیر را دیدم و خوشحال از اینکه دیگران برای دیدن ان فیلم چه مرارتهای را که نباید میکشیند چون حتما باید دستگاه ویدیو داشته باشند ویا اینکه ان دستگاه را کرایه میکردند مکانهای سر مخفی برای این کار بود که فیلمهای ویدیویی و یا دستگاهش را اجاره میدادند فکر کنم مبلغ اجاره حدودا برای دوازده ساعت اجاره فیلم و دستگاه پانزده هزار ریال پرداخت میکردیم البته حدود مبلغها را دقیقا یادم نمیاید اینم بگم که چند نفر میشدیم تا بتوانیم کرایه کنیم و از همه سختتر هم مکانی بود که باید پیدا میکردیم خونه. کی و پدر و مادر کی اجازه این کار را بدهد پدر نبود امکانات بسوزه که ما جوانهای ده پنجاه چه ها کشیدیم تا جوانی کرده باشیم سرتان را درد نیاورم برگردیم به قصر یخ بعله عزیزان من هم خوشحال شدم که چنین مکانی هستش و بدون دغدغه میتوانم ان را ببینم و رفتم زود بیلط گرفتم و داخل شدم هنوز فیلم به نمایش در نیامده بود و من داخل سالن شدم و وسطهای سالن روی صندلی لمیدم و خرسند از اینکه جای را حتی رو پیدا کردم و از پشت سرم هم خبر ندارم که ایا چند نفر پشت سرم وجود دارد تا اینکه چراغها را خاموش کردند فیلم به نمایش در امد و من هم همیجور که داشتم نگاه میکردم فیلم به جاهای ترسناکش رسید و من هم داشتم انجایی که سر دختر رو بدنش میچرخید یواش یواش هی جام عوض میکردم که لااقل پیش افراد دیگه ای بنشینم همینجور که داشت عقب نشینی میکردم اقا دیدم خدایا بجز من هیچ بنی بشری داخل سالن نبود تک و تنها توی سالن تاریک و ان فیلم ترسناک حالا نه میتونم از سالن بیام بیرون نه اینکه کسی هستش تا قوت قلبی برای من باشه البته بیشتر ترسم هم به خاطر سن کمی که داشتم بود هیچی من فیلم رو دیدم ولی چه دیدنی توامان با ترس و دلهره و گاهی هم چشمانم را میبستم که یه جاهایشو نبینم تا اینکه فیلم تمام شد و از سالن امدم بیرون و برگشتم خانه بعدها هم دو سه تا فیلم در ان مکان دیدم البته نه فیلم ترسناک دوستان از از اینکه ای خاطره را خواندید متشکرم و اگر ایراد نوشتاری وجود داشت که دارد به من یاد اوری کنید سپاسگزارم(نویسنده ناشی)
یه روز صبح مثل روز های دیگه البته توی این چند سال اخیر که زود هنگام بازنشسته شدم چون قبلانا برای اینکه سرکار برم برا خودمون برو بیایی داشتم منظورم در مکانی که من خدمت میکردم انجا برای پرسنلش که تعداد خیلی زیادی بودند وسلیه نقلیه گذاشته بودن. دیگه نیازی نبود برای رفتن به سرکار سوار وسیله های دیگری مثل شرکت واحد بشم. از در خونه اومدم بیرون البته احساس کردم که یه ایرادی داره کار من و چون در این مواقعه سخته که کسی بدونه دقیقا اون ایراد چیه رفتم سوار شرکت واحدی شدم که اولین ایستگاهش کنار خونمون بود و بعد چند دقیقه براه افتاد و منم که میخواستم اخرین ایستگاه پیاده بشم توی یه صندلی راحت لمیدم و گوشی خودم را در اوردم رفتم تو فیسبوک شروع کردم لایک ها و کامنتهای دوستان مجازی دوست داستنی خودم رو چک میکردم و جواب های گوناگونی رو هم به کامنتهایشان دادم و چند تا هم پست (مطلب) گذاشتم تا اینک که رسیدم به اخرین ایستگاه همینکه اومدم کرایه رو نقدی بدم از از بد شانسی کارت مخصوص شرکت واحد اعتبار نداشت اقا چون هوا هم سرد بود و لباسهایی که برای حفاظت از سرما پوشیده بودم جیب زیاد داشت و هر کدام را گشتم پول یا کیفم رو پیدا نکردم چون کیفم را روی میز تلویزیون جا گذاشته بودم و گفتم خدایا چیکار کنم حلا چجوری به راننده بگم که پول ندارم و انها هم تعداد کمشون روی چنین مسایلی حساس هستند اقا ششهزار ریال که بدم به راننده و نداشتم ابرویم رو پیش جمعیت برد تا قبول کنه که دفعه بعد کرایه رو بدم خداوند در روزگاران سخت هیچ ،هیچ بنی بشری رو بی پول و نیازمند دیگران نکنه واقعا سخته سخت این بعضی از نامردمان دمار از روزگار ادم در میاره و کاری میکنه که طرف به غلط کردن بیافته دوستان ببخشید که با این خاطره وقت گران بها تون رو گرفتم(نویسنده ناشی)
ﻏﻤﺖ ﺁﻫﻨﮓ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺷﮑﻢ ﺩﺭﺁﻣﯿﺰﺩ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ دریایِ خونْ‌افشان، تبِ توفان برانگیزد
ﻓﺪﺍﯼِ ساقیِ چشمت! که یک دریا غرورم را
میانِ باده‌پیمایان، به یک پیمانه، می‌ریزد
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻮﻫﯽ از گوهر به مُشتی کاه، می‌مانَد
ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﺯ ﮔﻮﺵِ ﻏﺰﻝﻫﺎﯾﻢ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﺩ
ﻣﮕﺮ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﻋﻄﺮﺍﻓﺸﺎﻥ، ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ
ﮐﻪ ﻋﻄﺮ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ
بهارم باش گلبانو! که توفان‌هایِ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ
ﺑﻪ ﺩﺷﺘﺴﺘﺎﻥ ِﺍﺣﺴﺎﺳﻢ، ﻏﺒﺎﺭِ ﻣﺮﮒ ﻣﯽﺑﯿﺰﺩ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺕْﮔﺪﺍﺯﯼﻫﺎﯼ ﺑﺎﻍ ﻋﺸﻖ، ﻣﯽﮔﺮﯾﻢ
ﭼﻮ ﺍﺯ ﻟﺐﻫﺎﯼِ هر گل، ﺁﻩ ﺁﺗﺸﻨﺎﮎ ﻣﯽﺧﯿﺰﺩ
ﺍﮔﺮ "ﺷﺒﺪﯾﺰ " ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ ﺍﺯ زندانِ تاریکی
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ویرانسرا، قصری ز خشتِ کهکشان م
یزد
#حسن‌اسدی #شبدیز
گریه می کنم
