بداهه

مست با من نشست ،قصه ز دنیا می گفت

سخن از روشنی شمع ، چه زیبا میگفت

 

هر ورق در دل من چون غزلی بر پا بود

طعم یک بوسه جانانه ، چه شیوا میگفت

 

نرم نرمک عطش عشق به جانم انداخت 

با طراوت سخن از عشق و تمنا میگفت

 

خنجری بود ، غم هجرت او ، بر دل من

او که چون مونس دردم ، ز مداوا میگفت

 

شب من تا به سحر با دل و دنیایش بود

او که با هرغزلش قصه ز لیلا میگفت!

 

هدیه کردم به دلش صبر و شکیبایی خود

او به پای نفسم گرم ، ز رویا میگفت

 

شعله بر این دل دیوانه ی پروانه کشید

غافل از فاجعه بودم که به هر جا میگفت

 

شکیبا اصلان بیگیان