هدایتیه 259

به نام خدا ( هدایتیه ۲۵۹ )

بیخود شدم از خود صنما روی تو دیدم

بر سجده فتادم خم ابروی تو دیدم

ای بند بلا پیچ و خم زلف سیاهت

در بند توام پیچ و خم موی تو دیدم

دیده متحیّر شد از آن دیدهء شهلا

وا مانده دهن دیدهء آهوی تو دیدم

گلزار جهان از نظر افتاد و زبون شد

آندم که گل طلعت خوشبوی تو دیدم

تسنیم و می و حور و جنان گشته فراموش

تا لعل لب و صورت دلجوی تو دیدم

قصر و خدم و تخت زمرّد ، می و جنّت

 دادم به فنا تا رخ نیکوی تو دیدم

از تیر نگاهت بسلامت نرهیدم

رام تو شدم قدرت نیروی تو دیدم

گلبوسه ای از لعل لبانت نگرفته

 در حاله مه و صورت اخموی تو دیدم

اردو زده بر کشتن من لشگر مژگان

تسلیم توام همّت اردوی تو دیدم

مجذوب لب و خال کنار لبم ای دوست

در گوشهء لب گوهر هندوی تو دیدم

رویای قشنگیست (هدایت) که خودم را

در سلسلهء حلقهء بازوی تو دیدم