گفت اری

گفت:ای شاعردلی آشفته داری؟گفتم آری

از نگاه نیمخواب من خماری ؟گفتم آری 

ناگهان گیسو پریشان کردوبا افسونگری گفت : 

دوست داری این پریشانروزگاری؟گفتم آری

گفت:می‌دانی اگرازساغرعشقم بنوشی

تشنه‌ترخواهی شدازاین میگساری؟گفتم آری

شعله،درچشم سیاهش موج زدآتش گرفتم

گفت:جان درموج آتش می‌سپاری؟گفتم آری

گفت:هرشب باخیال چهره‌ی مهتابگونم 

اشک می‌افشانی اخترمی‌شماری؟گفتم آری

گفت اگردرعشقبازی ازتوخواهم جان ببازی

مرگ را برسینه ی خودمی فشاری؟گفتم آری

گفتم امّا،ازفغانِ آسمانسوزم حذر کن !

خنده زد:آتشفشان درسینه داری؟گفتم آری

خنده‌ی مستانه‌اش از خواب شیرینم برانگیخت

خلوتم پُر بودازپژواکِ «...آری...گفتم آری...»

حسن اسدى شبدیز