گل بانو

 

 

ﻏﻤﺖ ﺁﻫﻨﮓ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺷﮑﻢ ﺩﺭﺁﻣﯿﺰﺩ

ﺩﺭ ﺍﯾﻦ دریایِ‌ خونْ‌افشان، تبِ توفان برانگیزد

 

ﻓﺪﺍﯼِ‌ ساقیِ چشمت! که یک دریا غرورم را

میانِ باده‌پیمایان، به یک پیمانه، می‌ریزد

 

ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻮﻫﯽ ‌از گوهر به مُشتی کاه، می‌مانَد

ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﺯ ﮔﻮﺵِ ﻏﺰﻝﻫﺎﯾﻢ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﺩ

 

ﻣﮕﺮ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﻋﻄﺮﺍﻓﺸﺎﻥ، ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ

ﮐﻪ ﻋﻄﺮ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ

 

بهارم باش گلبانو! که توفان‌هایِ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ

ﺑﻪ ﺩﺷﺘﺴﺘﺎﻥ ِﺍﺣﺴﺎﺳﻢ، ﻏﺒﺎﺭِ ﻣﺮﮒ ﻣﯽﺑﯿﺰﺩ

 

ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺕْﮔﺪﺍﺯﯼﻫﺎﯼ ﺑﺎﻍ ﻋﺸﻖ، ﻣﯽﮔﺮﯾﻢ

ﭼﻮ ﺍﺯ ﻟﺐﻫﺎﯼِ هر گل، ﺁﻩ ﺁﺗﺸﻨﺎﮎ ﻣﯽﺧﯿﺰﺩ

 

ﺍﮔﺮ "ﺷﺒﺪﯾﺰ " ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ ﺍﺯ زندانِ تاریکی

ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ویرانسرا، قصری ز خشتِ کهکشان میزد

 

#حسن‌اسدی #شبدیز