تنها

┏━━━📚🖊━━━┓

@shamsmowlana

Www.shamsrumi.com

┗━━━✍📝━━━┛

یک زمان تنها بمانی تو ز خلق

در غم و اندیشه مانی تا به حلق

#مثنوی_مولانا

واقعا چرا وقتی انسان تنها می شود به قول مولانا غم و غصه گلوی او را فشار می دهد؟

این غم از چه نوعی است؟ خوبه

گوزل تاری (خدای زیبا)

گوزل تاری نین آدیلان ( غزل ترکی باخیش 3)

آیدا نه لیاقت کی دییم یاریمه اوخشار

مین آیه برابر قویولا اوسته گلر یار

حاشا گون اولا یاریله سیماده برابر

یاریم گونه گوز وورسا گونون قیمتی آرتار

گول لبلری گولسه گولومون باغدا گول

امشب

امشب اندوه تو 

بیش از همه شب شد یارم 

وای از این حال پریشان 

که من امشب دارم

انرژی و حیاط

استاد شاهد

انسان منبع لایزال و بی پایانی 

از انرژی و حیات 

در درون خویش با خود داراست

انسان یک هوشمندی عظیم است

که متاسفانه د

مور و زنبور

زنبوری موری را دید که به هزار حیله دانه به خانه میکشید و در آن رنج بسیار می دید و حرصی تمام میزد. او را گفت:

جفای رزگار

« جفای روزگار»

بی امان بارید چشمم تا سحر 

در چنان سیلابی از سوگ پدر

ساربان می راند و می برد این دلم

همره جانی بر آهنگ سفر

او به سوی ناکجا آباد و من 

تا ابد سوزان به هجری پر شرر

او چه شادان می پرید و در قفس

مرغکی پر بسته ماند و چشم تر

او رها میشد ز جور این مغاک

من به خاک و های هایی بی ثمر

ای دو صد نفرین براین درد فراق

هر دم از سویی به دل زد نیشتر

ای فلک شرمت از این بیدادها

دیگرم بر ریشه آوردی تبر

H.GHAVAMI

دلبسته

﷽سلام عشقولیای عزیز

 

دلبستہ شدم بہﺩست هایت

وابستہ شدم بہ ردِپایت

 

جانم شده فرمِ خندﻩهایت

عشقم شده زبرﻯِصدایت

 

دنباڸِﺩڸِ گریزپایت

مجذوبِ ڪلامِﺩلربابت

 

میخواهمتﺍﻯتوبینهایت

جاڹﻭ دلﻭ روحِ من فدایت

 

#لیلی

 

 

اهوى دارم خوشگله

با سلام و درود ب شما یاران دوست داشتنی و مهربا ن ارزو بهترین ها برای  شما  عزیزان گرام

زیباترین و کمیاب ترین آهوی جهان که به خاطر ظاهر متفاوتش با بی توجهی مادرش روبرو شده بود، توسط انجمن حامیان حیوانات نگهداری میشود

هواى سرد زمستونى

در این هوای سرد زمستونی

الهی تنور دلتون گرم

زندگیتون سبز

لحظه هاتون بدون غم

و چرخ روزگار به کامتون باشه

مولانا

وقتی که انسان از روی ناآگاهی کار خطایی انجام می دهد و زمانی به اشتباه خود آگاه می شود که دیگر کار از کار گذشته است، چه باید بکند؟ آیا باید خود را سرزنش کند و این حس عذاب وجدان و پشیمانی را با خود همراه کند؟ در نوشتار زیر با شرح گفتاری از مولانا به بررسی این مطلب می پردازم.وقتی که انسان از روی ناآگاهی کار خطایی انجام می دهد و زمانی به اشتباه خود آگاه می شود که دیگر کار از کار گذشته است، چه باید بکند؟ آیا باید خود را سرزنش کند و این حس عذاب وجدان و پشیمانی را با خود همراه کند؟ در نوشتار زیر با شرح گفتاری از مولانا به بررسی این مطلب می پردازم.

جنبش هر کس به سوی جاذب است

جذب صدق، نه چو جذب کاذب است

می‌روی گه گمره و، گه در رشد

رشته پیدا نی و، آنکت می‌کِشد

اشترِ کوری، مهار تو رهین

تو کشش می‌بین، مهارت را مبین

مولانا می فرماید همه انسانها در جنش و حرکت به سوی یک جاذب و کِشنده ای هستند. این جاذب میتواند جاذب صادق باشد که انسان جذب شده را به سوی درستی می کشد و یا جاذبی دروغین و کاذب که انسان را به سمت دروغ و گمراهی جذب می کند. بر همین اساس انسان در مسیر زندگی خود گاهی به سمت گمراهی گام بر می دارد و گاهی نیز به سمت رشد و آگاهی. در این بین نه آن رشته که انسان را به سمتی می کشد و نه آن کِشنده و جاذب پیدا و آشکار نیستند و انسان مانند شتر کوری است که مهارش را نمیبیند و از چشمانش پنهانند، اما کشش را حس می کند و به سمتش می رود.

دلیل اینکه انسان از دیدن کشنده و مهار محروم است این است که اگر آن آشکار می شد، آنگاه جهان مادی دیگر دارالغرار یا خانه فریب نبود (و خاصیت آموزشی خود را از دست می داد):

گر شدی محسوس جذاب و مهار

پس نماندی این جهان دارالغرار

اگر گاو از هدف قصاب آگاه بود، هیچگاه با پای خود به دنبال قصاب به دکان قصابی نمی رفت و غذایی که به او داده می شود را هیچگاه نمی خورد و اجازه نمی داد تا شیرش را بدوشند. اگر گاو می دانست که علفی که به او داده می شود به قصد پروار شدنش است تا روزی کشته و خورده شود، کی توانایی هضم علفی که خورده بود را داشت؟

گاو گر واقف ز قصابان بدی

کی پی ایشان بدان دکان شدی

یا بخوردی از کف ایشان سبوس

یا بدادی شیرشان از چاپلوس

ور بخوردی کی علف هضمش شدی

گر ز مقصود علف واقف بدی

بنابراین ستون نگهدارنده جهان مادی همانا "غفلت" انسان است (زیرا اگر انسان از حقیقت غافل نبود و میتوانست پشت صحنه این بازی های دنیا را ببیند، دیگر دچار اشتباه نمیشد تا با چشیدن نتیجه اشتباهاتش به آگاهی برسد و اصلا نیازی نبود تا به جسم مادی بیاید تا در پس حجابهای بسیار از حقیقت خویش دور بماند). هدف ظاهری مردم در زندگی دنیایی به دولت رسیدن است. دولت واژه ای است که از دو بخش "دو" و "لت" تشکیل شده است. یعنی تمام چیزی که مردم غافل نصیبشان میشود این است که در ابتدا "دو" یا دوان به سوی اهداف مادی است و در آخر "لت می خورد" که به معنی ضربه خوردن و سیلی خوردن و تنه خوردن است. یعنی در ابتدا دویدن و در انتها ضربه خوردن و در ویرانه دنیا خرانه مردن:

پس ستون این جهان خود غفلت است

چیست دولت؟ کین دوا "دو" با "لت" است

اولش "دو دو" به آخر "لت" بخَور

جز درین ویرانه نبود مرگ خَر

دلیل این که انسان با جدیت مشغول به انجام کاری است و می تواند تن به انجامش دهد و کوشش کند این است که کردگار عیبش را بر او پوشیده است. همچنین انسان از این روی می تواند گرم افکارش شود که عیب و زشتی (نتایج) افکارش بر او پوشیده هستند. چه اگر آن عیبها از دید انسان پنهان نبودند و نتایجشان بر او آشکار بودند، هیچگاه به سراغشان نمی رفت و جانش از آنها می رمید و از مغرب تا مشرق از آنها فاصله می گرفت. اگر انسان در ابتدای امر آگاهی و دانش به نتایج افکار و اعمال خودش داشت، هیچگاه به دنبال انجام آنها نمی رفت تا در نهایت به پشیمانی برسد. بنابراین در ابتدای کار خداوند عیب آن کار را بر ما پوشیده داشت تا مطابق قضا آن کار به انجام برسد. و هنگامی که قضا حکم خودش را آشکار کرد، چشم باز شود و زمان پشیمانی رسد:

تو به جد کاری که بگرفتی به دست

عیبش این دم بر تو پوشیده شدست

زان همی تانی بدادن تن به کار

که بپوشید از تو عیبش کردگار

همچنین هر فکر که گرمی در آن

عیب آن فکرت شدست از تو نهان

بر تو گر پیدا شدی زآن عیب و شین

زو رمیدی جانت بُعدَ المشرقین

حال، که آخر زآن پشیمان می‌شوی

گر بود این حالت اول، کی دَوی؟

پس بپوشید اول آن بر جان ما

تا کنیم آن کار بر وفق قضا

چون قضا آورد حکم خود پدید

چشم وا گشت و پشیمانی رسید

حال به بخش جالب این آموزش ساده اما بسیار مهم اثر گذار در زندگی میرسیم. مولانا در ابیات بعدی می فرماید که داستان قضا با رسیدن به پشیمانی پایان نمی پذیرد، بلکه خود این پشیمانی نیز قضایی جدید است که همانا پریشانی حاصل از پشیمانی است. یعنی انسان با پشیمانی به رنج و اندوه می رسد که خود آغاز یک کار اشتباه دیگر، یعنی پریشانی است که نتیجه حاصل از پریشانی، پشیمانی است که ایجاد رنج دوباره می کند. با ادامه این کار، انسان به پشیمانی و پریشانی حاصل ار آن عادت کرده و به قول مولانا پشیمان خور می گردد و نیمی از عمرش را در پریشانی و نیم دیگر را در پشیمانی خواهد گذراند. پس می فرماید چرخه پشیمانی را رها کن و (زمانی که از آثار کار و افکارت به اشتباه بودنشان پی بردی، پشیمان شدن و احساس گناه را رها کن، از نتایجش درس بگیر تا دوباره تکرار نگردند و) به جای آن وقتت را به پرستش حق صرف کن:

این پشیمانی قضای دیگر است

این پشیمانی بهل، حق را پرست

ور کنی عادت، پشیمان خور شوی

زین پشیمانی، پشیمان‌تر شوی

نیم عمرت در پریشانی رود

نیم دیگر در پشیمانی رود

مولانا میفرماید راه درست این است که فکر و پریشانی را رها کرده و حال و کار و یار بهتری را جستجو کنی (یعنی روش کاری و فکری ات را اصلاح کنی تا دوباره آن اشتباه را تکرار نکنی). اگر هم کار نیکوتری پیدا نکردی (و نتوانستی به راه درست و بی اشتباه وارد شوی)، پشیمانی ات از چه روی است؟ تو چون راه درست را نمیدانستی دچار اشتباه شدی و اگر هنوز هم نمیدانی، باز هم دچار اشتباه خواهی شد و این نیازی به پریشانی ندارد. زیرا که اگر راه درست را می دانستی که از ابتدا دچار اشتباه نمی گردیدی! بنابراین چون راه نیکو را نمی دانستی، از کجا میتوانستی تشخیص دهی که راه بد را بگزیده ای؟

ترک این فکر و پریشانی بگو

حال و یار و کار نیکوتر بجو

ور نداری کار نیکوتر به دست،

پس پشیمانیت بر فوت چه است؟

گر همی دانی ره نیکو پرست،

ور ندانی، چون (چگونه) بدانی کاین بَد است؟

تا زمانی که انسان خوب و نیک را نشناسد، بدی را هم نمیتواند بشناسد. زیرا که هر چیزی را با متضادش می شود شناخت (مثلا نور را زمانی میشناسی که تاریکی را دیده باشی و برعکس). بنابراین چون بدی را نمی شناختی، از انجام ندادنش هم ناتوان بودی و مرتکب کار اشتباه یا در اصطلاح دینی مرتکب گناه شدی. بنابراین چون عاجز و ناتوان از شناخت بدی بودی، این پشیمانی و احساس گناهی که دچارش گشته ای از چه روی است؟ بلکه درستش آن است که به عجز و ناتوانی خود بنگری تا دریابی چه کسی تو را مغلوب کرده به

نکته آموزشی بسیار مهم دیگری که مولانا مطرح میکند، نتایج زیانبار آرزوهای ماست. هر آرزویی که انسان در خود می پرورد از عیب و زیانهای آن بی خبر است. اگر جان انسان از نقص و عیب آن آگاه می شد، حتما از خواستن و جستجوی آن می رمید. و اگر خداوند نتایج آرزوهای انسان را به او می نمایاند، هیچگاه اجازه نمی دادی که کسی یا چیزی تو را به سوی آرزویت بکشاند. دلیل اینکه انسان از انجام کار مشخصی پرهیز می کند دقیقا همین است که نتایج بد آن کار برای او آشکار است:

همچنین هر آرزو که می‌بری

تو ز عیب آن، حجابی اندری

ور نمودی علت آن آرزو

خود رمیدی جان تو زان جست و جو

گر نمودی عیب آن کار، او ترا

کس نبردی کش کشان آن سو ترا

و آن دگر کار کز آن هستی نفور

ز آن بود که عیبش آمد در ظهور

بنابراین گفتار بالا را می توان اینگونه خلاصه کرد: انسان نباید خود را هیچگاه به دلیل انجام اشتباهی سرزنش کند. بلکه باید از آن درس بگیرد و آگاه گردد و تلاش کند تا دوباره آن اشتباه را تکرار نکند. اساس دنیا این است که انسان اشتباه کند تا با توجه با نتایج آن، پی به راه نیک ببرد و آگاه گردد و آنقدر این چرخه تکرار میگردد تا انسان راه مطلق حقیقت را بشناسد و به آگاهی کامل و خداگونگی برسد. در ضمن معنای آن این نیست که انسان خود را به نادانی بزند و بگوید که من نمیدانستم که این کار اشتباه بوده، در صورتی که میدانسته. معنای واژه دینی توبه نیز همین است که انسان به اشتباه خودش وقتی پی برد، دیگر تکرارش نکند. 

مولانای بزرگ در انتهای این گفتار دست به دعای بسیار زیبایی می زند که خواننده گرامی را به خواندنش دعوت می کنم:

ای خدای رازدان خوش‌سَخُن

عیب کار بد ز ما پنهان مکن

عیب کار نیک را منما به ما

تا نگردیم از روش سرد و هبا

میفرماید: خداوندا، عیب کار بد را بر ما پنهان نکن (تا با دیدن نتایجش دست به انجامش نزنیم) و عیب کار نیک را بر ما پنهان کن تا نکند به دلیل دیدن نتایجش از انجامش دلسرد گردیم.

مولانا در انتهای این گفتار به آثار بد آرزوهایمان اشاره ای کوتاه کرد. عرفا همیشه به سالکان راه حق توصیه دارند که اگر قصد وصال به حق را دارید، یکی از گامهای مهم «بی آرزویی» است. دلیلش هم همین است که مولانا اینجا مطرح کرد. زیرا هر آرزوی که مرتبط به جهانهای زیرین باشد، به دلیل عدم اطلاع از نتایجش که قطعا منجر به وابستگی به ماده می گردد، مبنای اسارت در عالم مادی می گردد. «بودا» هنر بی آرزویی را به پیروانش می آموخت: "اگر می خواهی آزاد باشی، آرزویی نداشته باش. هیچگونه احساس مالکیت بر هیچ چیز، چه مادی و چه معنوی، به خود راه مده".

جهان مادی گذرگاهی از وقایع ناپایدار و فانی است. پس، هیچ چیز در آنها پایدار نیست و نباید ایمان و عقیده را بر هیچ یک از پدیده های این جهان بنا کرد. بودا بر این اساس می گفت: آرزو علت همه رنجهاست (همانی که مولانا در این گفتار به ما آموخت). از این روی عدم وابستگی کامل نسبت به تمام اشیای دنیوی و نداشتن پیوند به آن اشیا یک لازمه است. لحظه ای که انسان آرزوی چیزی را کند، چه مادی و چه معنوی، بردگی اش آغاز می گردد. پس انسان نباید حتی برای اعمالش آرزوی پاداش کند و تا زمانی که انسان به آن پاداش وابسته است، چرخه آرزو و رنج ناشی از آن هم همراه با اوست. غم و غصه زاده آرزوست. از این روی است که مولانا در ابیات بالا فرمود:

همچنین هر آرزو که می‌بری

تو ز عیب آن، حجابی اندری

ور نمودی علت آن آرزو

خود رمیدی جان تو زان جست و جو

راه حل:

این پشیمانی قضای دیگر است

این پشیمانی بهل، حق را پرست