قصریخ و جنگیر

جنگیر

قصر یخ، نام یک مجموعه ورزشی و تفریحی بود که قبل از انقلاب ۱۳۵۷ در خیابان ولیعصر (پهلوی سابق) نرسیده به میدان ونک وجود داشت.

شهرت قصر یخ در درجه اول به خاطر سالن پاتیناژ آن بود. این مجموعه دارای بخش‌های مختلف دیگری چون باشگاه تیراندازی، استخر روباز، میزهای بیلیارد، سالن پاتیناژ و پیست اسکی بود.[۱]

مدیر و مؤسس قصر یخ، فریدون باتمانقلیچ پسر سپهبد نادر باتمانقلیچ بود و تأسیسات آن مطابق با آخرین تکنولوژی‌های آن زمان و مانند باشگاههای تفریحی آمریکا و اروپا ساخته شده یود.[۲] این مجموعه پس از انقلاب اسلامی ایران تعطیل شد.

سلام باز هم یه خاطره بیمزه

 منظور از متن بالا من را یاد خاطره ای میاندازد از تعریفهای که در مورد قصر یخ. شندیده بودم البته من بچه پول دار نبودم که بتوانم برای پاتیناژ یا بیلیارد و یا ماشین سواری به ان مکان بروم ولی چون شنیده بودم فیلمهای در انجا نمایش میدادند که سینماهای دیگر رو از نمایش بعضی از فیلمها منع کرده بودند حالا چرا در سالن سینما ی قصر یخ به نمایش در می امد جای سوال بود روزی از ان مکان رد میشدم تبلیغ فیلم جنگیر را دیدم و خوشحال از اینکه دیگران برای دیدن ان فیلم چه مرارتهای را که نباید میکشیند چون حتما باید دستگاه ویدیو داشته باشند ویا اینکه ان دستگاه را کرایه میکردند مکانهای سر مخفی برای این کار بود که فیلمهای ویدیویی و یا دستگاهش را اجاره میدادند فکر کنم مبلغ اجاره حدودا برای دوازده ساعت اجاره فیلم و دستگاه پانزده هزار ریال پرداخت میکردیم البته حدود مبلغها را دقیقا یادم نمیاید اینم بگم که چند نفر میشدیم تا بتوانیم کرایه کنیم و از همه سختتر هم مکانی بود که باید پیدا میکردیم خونه. کی و پدر و مادر کی اجازه این کار را بدهد پدر نبود امکانات بسوزه که ما جوانهای ده پنجاه چه ها کشیدیم تا جوانی کرده باشیم سرتان را درد نیاورم برگردیم به قصر یخ بعله عزیزان من هم خوشحال شدم که چنین مکانی هستش و بدون دغدغه میتوانم ان را ببینم و رفتم زود بیلط گرفتم و داخل شدم هنوز فیلم به نمایش در نیامده بود و من داخل سالن شدم و وسطهای سالن روی صندلی لمیدم و خرسند از اینکه جای را حتی رو پیدا کردم و از پشت سرم هم خبر ندارم که ایا چند نفر پشت سرم وجود دارد تا اینکه چراغها را خاموش کردند فیلم به نمایش در امد و من هم همیجور که داشتم نگاه میکردم فیلم به جاهای ترسناکش رسید و من هم داشتم انجایی که سر دختر رو بدنش میچرخید یواش یواش هی جام عوض میکردم که لااقل پیش افراد دیگه ای بنشینم همینجور که داشت عقب نشینی میکردم اقا دیدم خدایا بجز من هیچ بنی بشری داخل سالن نبود تک و تنها توی سالن تاریک و ان فیلم ترسناک حالا نه میتونم از سالن بیام بیرون نه اینکه کسی هستش تا قوت قلبی برای من باشه البته بیشتر ترسم هم به خاطر سن کمی که داشتم بود هیچی من فیلم رو دیدم ولی چه دیدنی توامان با ترس و دلهره و گاهی هم چشمانم را میبستم که یه جاهایشو نبینم تا اینکه فیلم تمام شد و از سالن امدم بیرون و برگشتم خانه بعدها هم دو سه تا فیلم در ان مکان دیدم البته نه فیلم ترسناک دوستان از از اینکه ای خاطره را خواندید متشکرم و اگر ایراد نوشتاری وجود داشت که دارد به من یاد اوری کنید سپاسگزارم(نویسنده ناشی)