Mohammad Zizi Zozo Hedayat
به نام خدا ( تضمین از حافظ 117)
چو توئی ندیده دیده نه چو تو سراغ دارد
نه چو تو سرآمد حسن نه دماغ چاغ دارد
ز شراب ناب لعلت لب دهر کاغ دارد
(دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد)
(که چه سرو پای بندست و چو لاله داغ دارد)
چه بسا لئیم و ناکس به لباس دین ملبس
چه بسا رتیل و عقرب شده در لباس اطلس
چه بسا عقاب خسته شده در کمند کرکس
(سر ما فرو نیاید به کمان ابروی کس)
(که درون گوشه گیران ز جهان فراغ دارد)
به خم کمند زلفش شده دل ، اسیر عشقم
نه منم اسیر عشقش ، که به دام اوست عالم
عرقی نشسته بر رو چو به روی لاله شبنم
(ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم)
(تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد)
ز دو دیده اشک ریزم به مثابه شلاله
که نشد چو شانه دستی بزنم بر آن کلاله
به رخ مه ات فتاده ز طرار طره هاله
(به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله)
(به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد)
اگرم میسر آید که به عرشیان رسیدن
به دمی ، به طرف عینی ، بر قدسیان رسیدن
خوش از آن مرا سرم از تو بر آستان رسیدن
(شب ظلمت و بیابان بکجا توان رسیدن)
(مگر آنکه شمع رویت به رهم چراغ دارد)
من و بلبل غزلخوان ز خزان و غم بگرییم
که ستم کشیده داند ز چه از ستم بگرییم
ز فراق روی جانان نسزد که کم بگرییم
(من و شمع صبحگاهی سزد ار به هم بگرییم)
(که بسوختیم و از ما بت ما فراغ دارد)
ز ملال رادمردان به دلم محن بگریم
به فغان و ناله خیزم به هر انجمن بگریم
به بهار گرید ابری نه چنان که من بگریم
(سزدم چو ابر بهمن که بر این چمن بگریم)
(طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ دارد)
دل دردمند و پر خون شده در کمند حافظ
که ز معرفت بچیند گل نصح و پند حافظ
به (هدایت) این خوش آید که بود به بند حافظ
(سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ)
(که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد)
