رمز جاودانگی

 حکایت درخت بی مرگی ☘

دانایی به رمز داستانی می گفت: در هندوستان درختی ☘است که هر کس از میوه اش بخورد پیر نمی شود و نمی میرد. پادشاه این سخن را شنید و عاشق آن میوه شد، یکی از کاردانان دربار را به هندوستان فرستاد تا آن میوه را پیدا کند و بیاورد. آن فرستاده سالها در هند جستجو کرد. شهر و جزیره ای نماند که نرود. از مردم نشانیِ آن درخت ☘را می پرسید، مسخره اش می کردند. می گفتند: دیوانه است. او را بازی می گرفتند بعضی می گفتند: تو آدم دانایی هستی در این جست و جو رازی پنهان است. به او نشانی غلط می دادند. از هر کسی چیزی می شنید. شاه برای او مال و پول می فرستاد و او سال ها جست و جو کرد. پس از سختی های بسیار، ناامید به ایران برگشت، در راه می گریست و ناامید می رفت، تا در شهری به شیخ دانایی رسید. پیش شیخ رفت و گریه کرد و کمک خواست. شیخ پرسید: دنبال چه می گردی؟ چرا ناامید شده ای؟

فرستاده شاه گفت: شاهنشاه مرا انتخاب کرد تا درخت کمیابی را پیدا کنم که میوه ☘آن آب حیات است و جاودانگی می بخشد. سالها جستم و نیافتم. جز تمسخر و طنز مردم چیزی حاصل نشد.

 

شیخ خندید و گفت: ای مرد پاک دل! آن درخت☘ درخت علم است در دل انسان. درخت بلند و عجیب و گسترده دانش، آب حیات و ☘جاودانگی است. تو اشتباه رفته ای، زیرا به دنبال صورت هستی نه معنی، آن معنای بزرگ (علم) نامهای بسیار دارد. گاه نامش درخت است و گاه آفتاب، گاه دریا و گاه ابر، علم صدها هزار آثار و نشان دارد. کمترین اثر آن عمر جاوادنه است. علم و معرفت ☘یک چیز است. یک فرد است. با نامها و نشانه های بسیار. مانند پدرِ تو، که نامهای زیاد دارد: برای تو پدر است، برای پدرش، پسر است، برای یکی دشمن است، برای یکی دوست است، صدها، اثر و نام دارد ولی یک شخص است. هر که به نام و اثر نظر داشته باشد، مثل تو ناامید می ماند، و همیشه در جدایی و پراکندگی خاطر و تفرقه است. تو نام درخت ☘را گرفته ای نه راز درخت را. نام را رها کن به کیفیت و معنی و صفات بنگر، تا به ذات حقیقت برسی، همه اختلاف ها و نزاع ها از نام☘ آغاز می شود. در دریای معنی آرامش ☘و اتحاد است.

مثنوی معنوی